Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/202

Wańdzia uczuła nieprzewidywaną śmiałość zapukania do tego okna. Oboje porwali się, czyniąc znak krzyża świętego i wytężyli wzrok ku oknu.
 — Coś puknęło w szybę! — krzyknęła babunia.
 — Chyba jakiś ptak nocny, — tłumaczył dziadzio.
 — To zły znak.
 — Pewnie kostusia dobija się do mnie.
 — A niechże Bóg broni! Co też jegomość mówi!… Nie wymów w złą godzinę.
 Wańdzia trochę mocniej zapukała w szybę.
 — W imię Ojca i Syna! Ktoś się dobija od ogrodu.
 — Jakaś biała postać.
 — Duszyczka pokutująca, czy co!
 — Babuniu, dziaduniu, wpuśćcie! — błagalnym głosem zawołała Wańdzia.
 — Otwierajże okno, stary, to jakieś wnuczątko.
 — Przecież nasze wnuki już dorosłe.
 — Wszystko jedno, nasze nie nasze, dość, że wnuczątko; nie rezonuj, stary, tylko otwieraj.
 Okno rozwarło podwoje, wychyliła się zeń sympatyczna postać dziadunia.
 — A kto tam?
 — Przepraszam państwa, że przeszkadzam, ale wyszłam do ogrodu, zamknięto mi okno, nie mogę wrócić do domu.
 — A czyjeś ty, dziecko?