Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/203

 — Ja, pensjonarka.
 — A któż to widział, żeby pensjonarki włóczyły się po nocy w ogrodzie.
 — I to w koszulce samej, fe!…
 — Ja wypadłam oknem.
 — Matko Ukrzyżowanego, a nie zrobiłaś sobie jakiej krzywdy?
 — Nie, tylko mi zimno…
 — Prawda, noc chłodna, jeszcze zaziębi się biedactwo… Chodź prędko do mieszkania… ale kędy?
 — To prawda, jak się ta biedulka tu dostanie?
 — Oknem, jeśli państwo pozwolą.
 — Oknem… łatwo powiedzieć… taki wysoki parter!…
 — Wejdę po beczce, co stoi pod oknem.
 — Chyba… to podaj mi rączyny.
 Drobne rączki Wańdzi znalazły się w kościstych, ciepłych dłoniach starca, podczas gdy stopy przy zręcznie wykonanym podskoku wsparły się na brzegu beczki. Niestety brzeg był obślizły, Wańdzia zachwiała się, beczka przechyliła i padła wraz z dziewczynką, wylewając na nią całą zawartość deszczówki. Trudno opisać przerażenie wszystkich trojga; niewiadomo, kto krzyknął głośniej, czy Wańdzia wobec niespodziewanego zimnego tuszu, czy dwoje staruszków, widząc co się stało. Dziadzio przygotowywał się już nawet do wyjścia oknem, co wobec zesztywniałych