Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/212

 A potem zsunął okulary na czoło, zmrużył lekko jedno oko i dodał nieśmiało:
 — Czy nie za dużo różu?
 — Ah, daj mi pokój! — żachnęła się pani domu i niespokojnie obejrzała się, czy kto nie stoi za nią.
 — Czesławostwo nie przyszli jeszcze? — zapytała.
 — Nie, duszyczko… No, mają jeszcze czas; dopiero siódma.
 — Co dziś w teatrze?
 — »Dziecko szczęścia.«
 — Komedja?
 — Nie, operetka.
 — Ah, to dobrze!
 — Zapewne, niema jak operetka!…
 — Bałam się, że znowu jaki dramat, jak przeszłym razem ten »Książę niezłomny«… Boże, co to były za nudy!
 — Mogłaś być spokojna, przecież ja kupowałem bilety, a nie jestem tak głupi, żebym skazywał nas na słuchanie przez cały wieczór Słowackiego lub Przybyszewskiego!
 — Powiem, ci, Zosia mówiła mi, że jakznowu będą dawali jaki dramat, to wezmą tylko fotele dla siebie… Ona jest taka delikatna, dziecinka złota, nie chce skazywać nas na nudę!
 — Przedewszystkiem nie chce wstydzić się za ciebie, jak kiwasz się w loży, niby żyd nad talmudem.