Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/220

 Tadzik już go pochwycił.
 — To dla mnie? — pyta, patrząc proszącemi oczyma, jakby błagał o twierdzącą odpowiedź.
 — Nie, syneczku, to Henia.
 Tadzio ściągnął buzię w podkówkę.
 — A balon mój? — pyta, wskazując na ogromną piłkę.
 — Nie, Tadzinku, te wszystkie zabawki są paniczka — odzywa się Augustowa, która przyśpieszywszy kroku, przybyła zadyszana za chłopcem, co się jej wyrwał z rąk, biegnąc pędem naprzeciw matki.
 — Dla mnie nic? — pyta Tadzio i ma minkę bardzo smutną.
 Stefie ścisnęło się serce.
 — Ja mam w domu trąbkę dla ciebie.
 — Daj tlombke, bede glal.
 — Trąbka zepsuta, ale w nią można dmuchać…
 — Daj, bede dmuchal.
 Henio przez ten czas stoi trochę na boku, spogląda nieufnie na Tadzia; ma ubranko sprane, niezdecydowanego koloru i buciki ze startemi końcami, ale twarzyczkę wesołą i bardzo miłą. Henio zdziwiony jest, że Tadzio tak łatwo rezygnuje z zabawek, o które prosi, i że wogóle mu odmawiają.
 Stefę nie dziwi to, ale bardzo smuci. Żałuje, że nie schowała czerwonych lejcy z dzwoniącemi kulkami, bo Tadzio wyciągnął do nich ręce z ta-