Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/221

kiem upragnieniem, że biednej matce nie może wyjść z gardła:
 — Nie ruszaj Tadziu, to Henia.
 Wyręczyła ją w tem Augustowa.
 — Tadzik niegrzeczny, wszystko chce brać w rękę, a to paniczkowe.
 — Ja tylto dotne laz.
 I prosi tak błagalnym wzrokiem, że Stefa, rzuciwszy okiem na Henia, jakby chciała go przeprosić za tę samowolę, składa na wyciągniętych rękach dziecka czerwoną taśmę z dzwonkami.
 — Ale tylko na chwilkę — zastrzega — tylko chwilkę.
 Tadzio wziął lejce, podniósł je do uszka, zadzwonił nad niem kilka razy, potem pocałował je i oddał matce, grzecznie, jak przystało na dobre dziecko.
 A w sercu Henia po raz pierwszy rodzi się pragnienie ucieszenia kogoś, złożenia daru, oddania tego, co mu było bardzo miłem dotychczas.
 — Niech niania da!
 Bierze czerwone lejce i zwraca Tadziowi.
 — Weź!…
 — Mode sie jesie bawić?
 — Baw się, to twoje…
 — Heniu, babunia może nie pozwoli oddać ci tych lejcy — robi uwagę niania.
 — Ja chcę, żeby on wziął.
 — Heniu, babunia nie pozwała żebyś…