Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/227

 — Mleko za gorące! — woła.
 Niania wstaje i spokojnie, długo przelewa mleko do pustej filiżanki.
 — Kożuch na mleku! fe!
 Niania zdjęła kożuch łyżeczką i dała go zjeść Tadziowi.
 — Czekolada ciemna! ja chcę jasnej!
 — Wczoraj mówiłeś, że jasna mdła!
 — Chcę jasnej!
 — To daj, tę odniosę, a wezmę ci jasną.
 Henio zniecierpliwiony rzuca czekoladkę na ławkę.
 — Klowa! — woła w tej chwili Tadzio z zachwytem, pokazując malowaną krowę na papierku stanowiącym opakowanie czekolady.
 — Chcesz? — pyta Henio.
 Tadzio kiwnął ciemną główką.
 — Masz, ale to paskudna, gorzka, smakuje kawą.
 Ale Tadzio i w tym względzie nie podziela zdania Henia, z przyjemnością przewraca w buzi pierwszy kąsek, pomimo że mama uderza w lament:
 — Co Henio zrobił? czemu Henio oddał czekoladkę! Były w kredensie tylko dwie, ciemna i jasna! Co ja powiem, jak się pani zapyta, co się stało z drugą czekoladką?
 — Powie niania, że oddałem chłopcu.
 — Ale niech Pan Bóg broni! babcia nie pozwala ci zadawać się z chłopcami.