Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/232

 Stefa pobladła.
 — Ja tylko wezmę z ogrodu…
 — Mówię ci, idź natychmiast wybrać ubranka, bo Karol odchodzi, a ja tylko chwilę mogę zabawić z dzieckiem, bo czekam na doktora.
 I biorąc z kąta parasolkę, zeszła pompatycznie ze schodów. Stefa z zapartym tchem stała w oknie, patrząc i nadsłuchując. Pani radczyni przeszła krótką alejkę i ledwie minęła klomb róż, wykrzyknęła zgorszona:
 — A to co!… co ten chłopak tu robi?…
 — Zwil zwozimy, panie nacelniku — odrzekł rezolutnie Tadzio, niezmieszany wcale, podczas gdy Henio pobladł nagle i stanął ze spuszczonemi oczyma jak winowajca.
 — Co to za chłopiec?
 — To mój przyjaciel — z wielką powagą odezwał się Henio.
 — Zwarjowałeś!… Czyj on?
 — Niani!
 — I odkąd to on tu przychodzi?
 — Dziś dopiero — gładko skłamał Henio.
 — Kłamiesz!… zanadto jest on tu jak u siebie! Czy pierwszy raz tu jesteś?
 Tadzio potrząsnął głową.
 — Od kiedy tu przychodzisz?
 — Wcolaj i jesce wcolaj i jesce wcolaj, duzo wcolaj. Henio mi ciastya daje i cettoladty.
 — A ty zuchwalcze! — krzyknęła pani radczyni — I ta bezczelna kobieta, która go tu sprowa-