Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/234

 Tadzio patrzy, bardziej zdziwiony niż zasmucony tem, co słyszy.
 — Ty nie cies bawić się ze mną? — pyta Henia.
 A Henio trzyma się sukni niani, buzię ma ściągniętą w podkówkę i bródka drży mu lekko; nie odpowiada nic, nie podnosi oczu, wstyd mu, że nie może zaprotestować, że nie może zawołać:
 — Chodź do mnie, Tadziu, chodź do mnie!
 I dopiero, gdy Tadzio, na powtórny rozkaz mamy odchodzi zasmucony, Henio chowa twarz w suknie niani i płacze cichutko… długo.
 Smutek Tadzia zaś minął dziwnie szybko.
 Zaraz po odwróceniu się od furtki spostrzegł, że kilka tramwajów stoi, jeden za drugim, a pierwszy, co był z szyn zeskoczył, dźwigają ludzie i usiłują wepchnąć zpowrotem na tory. Tadzio założył ręce wtył, nóżki rozstawił szeroko i otwiera buzię przy każdym większym wysiłku robotników. Jakiś pan, stojący na platformie tramwaju, zwrócił na niego uwagę ze śmiechem.
 — Hej, chłoptaś, chcesz się przejechać tramwajem?
 — Zepsiuty! — odpowiada rezolutnie.
 — A jak go naprawią?
 Kiwnął główką i dalej obserwuje pilnie.
 — Proszę państwa siadać, — woła konduktor — jedziemy.
 Tadzik pytająco patrzy na pana z platformy.
 — No, chcesz jechać, to siadaj!