Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/238

 — Samotność, w jakiej przebywa Henio, jest zgubną dla jego nerwów, a ciągłe obcowanie ze starszymi źle się odbija na charakterze.
 — To trudno, nie moja wina, że jest jedynakiem.
 — Przecież tylu jest jedynaków na świecie, nieskazanych przez to na ciągłą nudę jak nasz Henio… Odwiedzają się wzajemnie z innemi dziećmi, bawią się wspólnie w publicznych ogrodach…
 — I wspólnie chorują na dyfteryt i umierają jak Gucio Lesińskich!
 — To nie argument.
 — Proszę cię, nie traktuj mnie jak głupią.
 — Bynajmniej tak nie jest, uważam tylko, że mama stosuje zacofane metody w wychowaniu dziecka.
 Pani radczyni porywa się oburzona.
 — Więc za moje poświęcenie, za zastępowanie matki niemowlęciu, za tyle nocy nieprzespanych taka mnie z twojej strony wdzięczność spotyka!…
 Następują łzy, spazmy, wymówki, z drugiej strony tłumaczenia się, zaklęcia, słowem jedna ze scen powtarzających się często między opiekunami Henia, od której chłopczyk ucieka do ogródka zdenerwowany i przerażony.
 — Heniuś, Heniuś! — woła ktoś z ulicy.
 Henio poznaje głos Tadzia i biegnie wzruszony ku furtce.