Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/247

 — Właśnie, ja to wiem! Ale kto ustrzeże lepiej od matki?
 — Chcesz może chodzić do niego na cały dzień. Dobrze… ja tu Henia dopilnuję.
 — Moje chodzenie nie na wiele się przyda, jeśli on tam mieszka w wilgoci i zaduchu. To też ja chciałam pięknie pani prosić, żeby mi pani pozwoliła przywieźć dziecko do mego pokoju… Będzie leżał w mojem łóżku… okno wychodzi na ogród…
 — To doskonała myśl!
 — Życie mu kupię, nie będzie państwu ciężył.
 — Ah, moja duszko, co taka dziecina zaciężyć może!… To trochę rosołku, kotlecik, kompocik…
 Stefie rozbłysły oczy; rezultat przechodził jej oczekiwanie, pocałowała znowu rękę p. Nelki.
 — Pani to jak anioł z nieba… Pan Bóg to pani nagrodzi.
 — Ale moja duszko, niema nawet o czem mówić! Czy warto było pytać się o to? To takie naturalne, że matka powinna mieć przy sobie chore dziecko.
 — To proszę pani, tak rozumie każdy, kto ma serce na swojem miejscu, ale pani radczyni nie pozwala, żeby Henio stykał się z dziećmi, zwłaszcza biednemi.
 Panna Nelka zakłopotała się mocno.