Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/249

dziecko nie odwiedziło czasem matki, albo uciekało od niej, spotkawszy ją na ulicy…
 — No naturalnie, naturalnie, moja duszko. To nie trać czasu, bierz dorożkę i przywieź zaraz chłopczynę…
 — Muszę wpierw pokoje posprzątać.
 — Już ja to sama zrobię.
 — A gdzieżby pani!…
 — Alboż to ciężka robota?…
 — Pewnie, stróż już pofroterował i pozamiatał, tyle tylko, co posłać łóżka i pościerać kurze… Najgorsza, że pani radczyni tak strasznie porozrzucała rzeczy w swoim pokoju.
 — Dam sobie radę i z tem!
 — Albo niech pani nie rusza sypialni pani radczyni! ja sprzątnę, gdy wrócę.
 — No już dobrze, dobrze, nie kłopoc się tem, jakoś to będzie!… Śpiesz do chorego.
 Panna Aniela rozegzaltowała się na punkcie »chorej dzieciny«. Było to jedno z tych kochających, wyzbytych egoizmu serc kobiecych, które przywiązują się coraz silniej, w miarę czynienia dobrze komuś, a dla których chory i dziecko stanowią przedmiot czci i umiłowania. Z całą siłą też budziła w Heniu wrodzone, a uśpione dobre serce.
 Stefa również po raz pierwszy od przyjścia na świat synka znalazła się w możności współżycia z nim, drobiazgowej opieki i cieszenia się znakomitemi warunkami, jakie mu dawała.