Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/263

zwyczaić się do rozłąki z Heniem i do uczucia tęsknoty, jakie budziła w nim każda myśl o przyjacielu. Aż jednego wieczoru tęsknota tak mu dokuczyła, że postanowił pójść pod okno Henia, popatrzeć do wnętrza domu.
 — Mamusiu — rzekł — pójdę się przejść!
 — O tej godzinie!… Co ci w głowie!
 — Mam straszną ochotę pójść popatrzeć na Henia — rzekł przywykły do szczerości Tadzio.
 — Jeszcze czego!… Będziesz właził na oczy radczyni!
 — O nie, mamo, oni mnie widzieć nie będą, ale ja ich zobaczę.
 — Zaziębisz się, wystając na mrozie!
 — Nie, mamusiu, jak mi będzie chłodno, zaraz powrócę.
 — Pamiętaj, żebyś jakiego głupstwa nie zmalował.
 Tadzio pobiegł w Aleje Ujazdowskie. Upatrzywszy chwilę, w której nikt nie przechodził, wspiął się po kratach, otaczających ogródek i dostał się na kasztan rosnący na froncie. Tu, osłonięty konarami, mógł dowoli patrzeć w oświetlone elektrycznością wnętrze domu i puścić wodze wspomnieniom z tych dobrych trzech miesięcy, które spędził tu jako rekonwalescent po zapaleniu płuc, zadzierzgując, jak sądził, węzeł dozgonnej przyjaźni z Henrykiem.
 To też wracał do swego obserwatorjum coraz częściej. Przyglądając się tak zdaleka warunkom,