Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/27

 — Teraz wy, oprawcy, bierzcie się do roboty, to nie moja rzecz! — powiedziałem do braci i przechyliłem się przez poręcz balkonu, aby zobaczyć czy papa filister nie zbudził się czasem. Trudno jednak ukryć, że uciecha ostatnich dni z przygotowywanego figla znikła nagle, a miejsce jej zajął jakiś niesmak i niepokój. Słyszałem jak chłopcy krzątali się po pokoju, jak wzajemnie wydawali sobie rozporządzenia podawania różnych narzędzi, potem szum „primusa“ i skwierczenie masła zagłuszyło wszystko.
 Ja tymczasem patrzałem na tarczę słoneczną, jak wspaniale staczała się poza ogród Pomologiczny, i nie wiem skąd przyszła mi iście żakowska myśl, że słońce, patrząc na nasz czyn, zarumieniło się ze wstydu.
 Wtem wszedł Wojtek, z dumą pokazując usmażoną rybę.
 — Powąchaj, jak pachnie — mówił — nie zjeść teraz tego, to już prawdziwe bohaterstwo.
 — A jak spuścicie?
 — Zrzucimy z balkonu.
 — Można nie trafić… i po efekcie.
 — Ja już to obmyśliłem — odezwał się Elek. — Oto mam tu prosty drut, spuszczam go w akwarjum, a teraz nadziewam karpia… o… fiut… zjechał pięknie!… Teraz drut wycofuję i wszystko w porządku!… Rybę słońce usmażyło staremu kutwie!
 — A teraz, chłopcy, radzę zamknąć balkon i opuścić mieszkanie, żeby stary, gdy się obudzi,