Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/274

 Panna Aniela zarumieniła się jak pensjonarka, złapana na gorącym uczynku.
 — Albo to nie mam kaftaników nocnych? Właściwie niepotrzebnie sprawiałam sobie te koszule i to z takiego doskonałego płótna; cała rzecz, że będąc u dyrektora nie wiedziałam, co robić z pieniędzmi. Głupia byłam!.. trzeba było więcej odłożyć na książeczkę.
 — Niech Tiutiołka da mi teraz jedną swoją koszulę, będę robił ducha.
 — Idź ty robić ducha pod kołdrą!
 — Tiu, tiu, Aniołku!
 — Stary pieszczoch!
 — Kiedy mi się jeść chce!
 — Zmiłuj się, chłopcze, czy to pora teraz o jedzeniu myśleć? — zawołała matka już wstając i kierując się do komina. Ale żeś zmarzł, to zapalę parę drewienek i zrobię ci herbaty.
 — W szafie jest serdelek, zjedz go sobie, Tadziu.
 — Przecież ten serdelek to dla Tiutiołki na drugie śniadanie w kantorze.
 — Ale nie!… obrzydły mi serdelki!
 — To poco Tiutiołka kupuje?
 — Ot tak z przyzwyczajenia… No, mój Tadziu, nie rób ceremonii, a jedz; taki chłopiec jak ty, rosnący, powinien się dobrze odżywiać.
 — O, ma pani rację!…
 — Połóż się do łóżka, tam dostaniesz kolację. Pewnie masz zmarznięte nogi?