Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/276

smutną rzeczywistość. Gromadka ludzi stała, gapiąc się na to, a kilku uliczników rozgrzebywało popalone śmiecie, pozostałe po wyrzuconych oknami palących się meblach.
 Właśnie nadszedł stróż, wypędzając z wielkim krzykiem nieproszonych gości poza bramę, złamaną wczoraj przez wpadającą straż.
 — Panie Franciszku, — zapytał Tadzio — gdzie Henio?
 — Państwo z Heniem w hotelu… w Bristolu.
 — Henia bardzo boli ręka?
 — Nie wiem.
 — Tutaj duża strata?
 — Nie za duża na takich burżujów, co na złocie siedzą!
 Stanął przed bramą i zaczął rozmowę ze ślusarzem, który przyszedł ją naprawiać.
 Tadzio wrócił do domu i przez tydzień po kilka razy dziennie biegał w stronę Brystolu, w nadziei spotkania Henia, zawsze nieziszczonej.
 Pewnego dnia, powróciwszy ze szkoły, został powitany przez bardzo rozpromienioną matkę.
 — Szczęście cię spotkało, Tadzik.... Był tu jakiś pan od radcostwa i przyniósł ci książeczkę na tysiąc rubli.
 — To chyba w złotej okładce, kiedy tyle kosztuje! Czy z obr…
 — Et głupi jesteś! ta książeczka ot taka…
 — To kajecik rachunkowy!