Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/278

 — I Henia zabiorą?
 — Przecie, że go nie zostawią w hotelu!
 Tadzio pobladł jak ściana.
 — To ja może już Henia więcej nie zobaczę!
 — A no, góra z górą się nie zejdzie a człowiek z człowiekiem!… Dokąd ty lecisz, Tadzik?
 — Ja zaraz wrócę.
 — Pewnie znowu pójdziesz pod hotel upatrywać Henia.
 — No przecie tak, bez pożegnania…
 Miał oczy pełne łez.
 — Zjedz choć wprzód obiad.
 — Nie chce mi się jeść.
 — No, mama bardzo prosi; rozgrzej się choć kartoflanką.
 Łyknął kilka łyżek zupy, uściskał matkę, pobiegł na Krakowskie Przedmieście. Aż do zmroku chodził przed hotelem w nadziei zobaczenia choć kogo ze służby, aby dowiedzieć się, kiedy i dokąd wyjeżdża Henio, ale pokojówka, która wyszła z bramy, siadła do dorożki zanim zdołał przebiec z drugiego końca chodnika, a stróż Franciszek zagadnięty odparł:
 — Na ulicę Zarwańską, szosą Awanturską!
 Po zjedzeniu podwieczorku wrócił znowu i tym razem zobaczył nawet Henia, jak wyszedł z babką i siadł do powozu. Przesunął się tak blisko niego, że wystarczało mu wyciągnąć rękę, aby go zatrzymać, ale ogarnęła Tadzia jakaś nagła nieśmiałość i powiódł tylko oczyma za oddalającym się przy-