Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/280

 — Mój Heniusiu! mój Heniusiu! a ja się wybierałem już do ciebie.
 — Ja dziś odjeżdżam, przyszedłem pożegnać się z tobą; wymknąłem się.
 — Jak to dobrze! Siadaj pogadamy.
 — Ja tylko na chwilkę… Wymknąłem się.
 — Głowy nie zdejmą ci z karku, choć przyjdziesz za godzinę lub dwie…
 — Zastanów się, Tadziku, że nikt nie wie, że ja tu przyszedłem; całą noc się budziłem, tak bałem się zaspać, a szło mi o to, żeby wyjść na czas, gdy mademoiselle będzie w kościele. Mam nową mademoiselle… ma ze sto lat, wąsy i brodę, ale rzadkie… i okropnie pobożną… Codzień o wpół do ósmej idzie do kościoła i nie wraca jak na dziewiątą… Powiadam ci, tak trząsłem się ze strachu, wychodząc z numeru, żeby mnie nie zatrzymali… Przyjechałem tu dorożką… na gumach!
 — Czego właściwie ty się tak boisz, przecież dziadkowie cię kochają, nigdy cię nie karzą.
 — Tak, ale ja się boję… czy ja wiem czego!… Zdenerwowany jestem, zwłaszcza od tego pożaru, a potem babcia to tak gdera, tak fuka, tak się użala na moją niewdzięczność, że wolałbym doprawdy, żeby mnie raz wybiła, byle potem był spokój!
 — Pewnie, mnie mamusia nieraz trzepnie albo za ucho weźmie, a potem zaraz da się przeprosić, uściska, ucałuje i kropka.
 — Tak lepiej.