Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/288

 — Tak, to ona — szepnął Tadzio — teraz ją poznaję.
 — Jakżeż zmieniona!
 — Powinieneś się był ukłonić.
 — Zdaje się, że ona wcale nas nie poznała…
 — Nawet z pewnością.
 — Ona już chyba nie poznaje nikogo.
 Nazajutrz upewnili się co do tego. Spotkawszy bowiem wózek na promenadzie, ukłonili się oboje z szacunkiem, ale radczyni nie reagowała na ten ukłon, znowu tak jak wczoraj popatrzała na nich tępym, wystraszonym wzrokiem, który, niezmieniony w wyrazie, przeniósł się na śliczną panienkę, przechodzącą obok, a potem na robotnika, niosącego pakę.
 — Pójdę za nią! — rzekł Tadzio — dowiem się, gdzie mieszka, może jest z nią Henio.
 — Ciągle wracasz do tego samego, a przecież jest prosty sposób przekonania się o tem: przejrzyj listę gości.
 — Ma ciocia rację.
 W kwadrans potem zagłębiał się w drukowane ćwiartki, pokryte nazwiskami i adresami.
 — Celina Narzymska, wdowa po radcy stanu z Gawlina z pokojową i służącym« — przeczytał.
 — Więc już wdowa i tylko ze służbą.
 — Ale może Henio przyjechał wcześniej albo później…
 Przejrzano skrupulatnie listę po kilka razy, bez skutku.