Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/289

 — Muszę wdać się kiedy w rozmowę ze służącym — rzekł Tadzio.
 — Trzeba, koniecznie.
 Zanim jednak zdarzyła się po temu okazja, pannie Anieli udało się zawrzeć znajomość z pokojową.
 Było to w westybulu łazienek, panna Aniela czekała na swą kolej, siedząc na ławeczce, gdy służący wtoczył wózek radczyni, przy którym postępowała kobieta lat czterdziestu, o typie eleganckiej subretki. Zdjęła ze swej pani pelerynę, zrzuciła szal z nóg i usiadła obok panny Anieli.
 — Pani Narzymska jest sparaliżowana? — zagadnęła panna Aniela pokojową.
 Tak jest.
 — Czy zupełnie bezwładna?
 — Nie chodzi, schnięcie mlecza pacierzowego: jest prawie bezprzytomna.
 — Oddawna?
 — Ja jestem przy niej od trzech lat; przez ten czas stan jej nie zmienił się prawie wcale. Doktorzy mówią, że niedługo pociągnie — dodała jakby z uczuciem ulgi.
 — A dawno jest wdową?
 — Od dwóch lat.
 — Czy wnuk jej, Henryk Tarner, jest przy niej?
 — Od czasu do czasu. Pani radczyni mieszka na wsi, a on przeważnie w Paryżu.
 — Studjuje?