Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/296

 Na dźwięk tego imienia odwrócił się Tadzio nagle, sam pełen złudzenia, że oczekiwany przyjaciel wszedł do pokoju.
 Radczyni wytężyła wzrok i patrzała z przerażeniem w piękną twarz młodzieńca, a ten pochylił się nad nią, rękę położył na jej czole, a dłonią gładząc opuchłą, gładką rękę chorej, mówił cichym, łagodnym głosem:
 — Proszę się uspokoić, Henio przyjedzie z pewnością. Pociąg przychodzi za godzinę, za pięć kwadransy będzie tutaj.
 Radczyni nie spuszczała z niego oczu, w których budziła się natężona myśl i wzrastający niepokój.
 — Ktoś ty?… kto?… — bełkotała
 — Przyjaciel… — szepnął — przyjaciel Henia.
 Zdawało się, że umierająca zrobiła jeden wielki wysiłek, celem rozproszenia ogarniającej mózg jej bezwładności.
 — Tadzio! — zawołała.
 A potem zaczęła się trząść, dygotać i wybuchnęła łkaniem.
 — Wypędzony, zmarnowany!… Zbawca mego Henia… dziecko niedoli!
 — Nie zmarnowany, droga pani. Wyszedłem na ludzi, daję sobie radę w życiu. A z pieniędzy, któremi mnie państwo obdarzyli, mogłem był ratować od śmierci dwie najdroższe istoty i jestem szczęśliwy!…
 — Szczęśliwy? — powtórzyła, jakby zdumiona — a Henio rozpacza, Henio płacze, mój Henio nieszczęśliwy!…