Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/304

 — Słyszałeś?… — powtórzył.
 — Co takiego?
 — Tak jęknęło między pomnikami.
 — Wiatr.
 — Tak, wiatr… A zupełnie jakby z nad grobu babki.
 — Czy ty się, Heniu, nie leczyłeś na nerwy?
 — Owszem, nawet niedawno byłem u najznakomitszego neurologa w Paryżu.
 — Cóż ci powiedział?
 — Głupstwa.
 — Naprzykład?
 — Kazał mi się zająć jaką pracą.
 — Uważasz to za głupstwo?
 — Bez kwestji, bo nato, żeby móc się zająć, trzeba mieć energję do rozpoczęcia jej, a na tę ja się nigdy nie zdobędę.
 — Nieszczęście, że nie masz żadnego obowiązku. Lepiej byłoby ożenić się, albo co, do licha ciężkiego!
 — Ożenić się… przekazać nieszczęsnemu potomstwu chore nerwy!
 Henryk zerwał się nagle.
 — Chodźmy stąd!… Tu jest strasznie!… Znowu tak jęknęło w stronie grobu babki.
 Tadeusz ujął go pod rękę.
 — Chodź, odprowadzę cię do hotelu.
 Szli chwilę w milczeniu.
 — Co to za radość dzięki tobie będzie jutro — odezwał się wreszcie Tadeusz.