Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/305

 — Radość przeze mnie? — zapytał zdziwiony Henryk.
 — Tak, przez ciebie… Pamiętasz pannę Anielę Stecką?
 — Ciotka Aniołka!…
 — Tiutiołka!…
 — Poczciwe, nieocenione stworzenie, rozkochane formalnie w swych wychowańcach!… Czy żyje?
 — Żyje i jest tutaj!
 — Tutaj?… Z przyjemnością ją zobaczę!
 — A ona nie może się doczekać twego przyjazdu. Przyjdziesz jutro do nas… Ona, biedaczka zartretyzmowana.
 — A matka twoja?
 — Żyje, ale ciężko chorowała przed dwoma laty.
 — Ot i hotel Hungarja.
 — Przyjdź jutro jak najwcześniej, mieszkamy… Albo najlepiej na pierwszy raz spotkamy się na wodach. O 9-ej będziemy już z ciotką ot na jednej z tych ławek. O której wstajesz?
 — Czasem o świcie, czasem o zachodzie,najczęściej koło południa.
 — Widzę z tego, że przyjdzie mi jutro wyciągać cię z łóżka!
 — Dobranoc, Tadziku.
 — Dobranoc, Heńku.
 Podali sobie ręce; Tadeusz powtarzał jeszcze, aby nie dał nazajutrz zbyt długo czekać na siebie,