Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/31

poznałem Wiktora, służącego gospodarza. Postał kilka chwil we drzwiach, patrząc w naszą stronę. Zrobiło mi się gorąco, a Elek ścisnął nagle moją rękę. Wydało nam się, że jakaś groźna chwila nadchodzi. Niegroźny jednak bynajmniej popłynął ku nam głos starca:
 — A która tam siedzi?
 — To my — odpowiedzieliśmy jednocześnie.
 — Kto taki?
 — My, Steczkowscy.
 Starzec zbliżył się.
 — A to panicze!… Cóż dziś tak wysiadują po nocy?
 — A co to wam przeszkadza? — odrzekłem szorstko.
 — Bo chciałem drzwi zamknąć od dołu… Już po dziesiątej…
 — To co innego!
 — Panicze tak papierosiki ćmią… w sekrecie… zawsze tak bywa w tym wieku…
 — Bynajmniej nie w sekrecie. Proszę też zapalić.
 Podałem mu otwartą papierośnicę.
 — Dziękuję… gdzieżbym ja…
 — Nie palicie?
 — Owszem, ale przecie tak… z paniczami?
 — Ale proszę… bez ceremonji.
 Zbliżyłem mój palący się papieros do papierosa, który wziął wreszcie Wiktor. Chwilę pano-