Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/318

więcej, że pragnę mieć satysfakcję ugoszczenia państwa obiadem w kasyno i pragnę, abyście jedli ze smakiem.
 — W kasyno? — powtórzyła zaniepokojona panna Aniela — to najdroższa restauracja w Trenczynie.
 — Bo doskonała.
 — Ale tam chodzi najwytworniejsze towarzystwo.
 — Podobno.
 — To jakżeż my… Ja właściwie nie mam dość eleganckiej sukni.
 — Nie suknia zdobi człowieka, ale człowiek suknię! Zresztą albo to się wszystkie wielkie panie stroją? Ręczę, że kostjum, który ciocia ma na sobie, jest szykowniejszy od tego, w jakim widuję księżnę Meternich, właśnie w kasyno.
 — No tak… Ten mój czeczunczowy kostjumek ujdzie, ale…
 Tu zafrasowała się głęboko.
 — Ale kapelusz!…
 — Tak, tak kapelusz — śmiał się Tadeusz — kapelusz, który odegrał rolę poduszki, niestety nie pneumatycznej.
 — To prawda!… Ha, ja zepsułem, ja naprawić muszę. Chodźmy kupić kapelusz.
 — Cóż znowu!… Przecież ten, jak go modniarka odprasuje, podszyje drutem… A pióra mogą być odrzucone, wisienki także… To nawet będzie odpowiedniejsze dla kobiety w moim wieku!