Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/37

 — Bo co?!
 — Bo kupujemy rybę dla gospodarza.
 — To ruszajcie na miasto!… Tu nie hale targowe. A mnie się spać chce!
 Mimowoli uśmiechnęliśmy się, spojrzawszy po naszych opłakanych negliżach.
 — Jutro po szkole kupimy rybę, przyniesiemy w słoju i damy Wiktorowi, żeby ją wpuścił do akwarjum, gdy pan Turzyński będzie spał.
 — Chyba nie każe jej wyrzucić.
 — Przywiąże się do niej znowu.
 — A my weźmiemy ją w swoją przemożną opiekę.
 — Będzie córką regimentu!
 — Pupilką braci Steczkowskich!
 — No, dobranoc ci, Jędrek.
 — Już teraz będziesz spał?
 — Tak… ulżyło mi.
 Nazajutrz, gdy wróciwszy ze szkoły, wyszliśmy na balkon, ujrzeliśmy ze zdziwieniem, że pan Turzyński miejsce swej poobiedniej siesty przeniósł z pod naszego balkonu w głąb ogródka, pod krzaki bzu. Leżał, tak jak codzień, okryty pasiastą derką, nie spał jednak, zgasłemi oczyma śledząc za pliszką, która przeskakiwała z gałązki na gałązkę. Wydał nam się starym, bardzo starym i biednym…
 Wieczorem, z wielkim słojem w ręku, czatowaliśmy na Wiktora. Jak codzień zjawił się uderzeniem dziesiątej.