Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/38

 — Mój Wiktorze, — rzekł odważniejszy ode mnie Elek — weźcie tę rybę… karp… ale rzadki gatunek… podobno równie wytrwały i łatwy do chowania… Wpuśćcie go do akwarjum.
 — Jakto?
 — A no wpuśćcie, żeby pan miał znowu jakieś żywe stworzenie.
 Wiktor patrzał chwilę ze zdumieniem, potem począł szybko mrugać powiekami, przetarł dłonią oczy i rzekł zmienionym głosem:
 — Poczciwe, poczciwe chłopcy… panicze!
 Pochylił się, jakby chciał całować nasze ręce, które cofnęliśmy z pomieszaniem.
 — Tylko widzicie, panicze… ja nie wiem, czy pan będzie chciał… wczoraj zaklinał się, że już żadnego stworzenia nie przygarnie, kiedy ma taką nieszczęśliwą rękę… boi się przywiązać i…
 — To tylko w pierwszej chwili tak się człowiek zacina.
 — A potem jeszcze jeden kłopot; wczoraj kazał pan schować akwarjum, tak aby nigdy go już nie zobaczył, i podstawę wynieść… Nawet w innem miejscu siada, aby prędzej o Amisiu zapomnieć… Dużośmy się wczoraj namordowali ze stróżem, zanim wynieśliśmy ten marmurowy blok i żelazną podstawę. Sam nie dałbym rady, a stróża wołać!… to pan będzie pytał się poco?
 — A o której pan wstaje?
 — O siódmej.
 — A Wiktor?