Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/42

 — Dziękujemy panu gospodarzowi za wyborne truskawki.
 Pan Turzyński drgnął, zmieszał się jak pensjonarka i odparł ze spuszczoną nad kwiatem twarzą:
 — Niema zaco.
 A po chwili dodał:
 — To ja wam dziękuję za rybkę, choć doprawdy to niepotrzebne.
 — Bardzośmy szczęśliwi, że pan nią nie pogardził.
 — Byle jej znowu jakie nieszczęście nie spotkało.
 — Zawsze weselej, gdy jakieś stworzenie ożywia naturę — rzekłem, przerywając smutną uwagę.
 Gospodarz milczał, ale zerknął kilkakrotnie w moją stronę; raz ostatni doprawdy, że z uśmiechem.
 — Śliczny pan ma ogródek, tak starannie utrzymany.
 — Bo i porządni nad nim lokatorowie… nie śmiecą, nic nie wyrzucają…
 — Jest to naszym obowiązkiem, panie gospodarzu… Bodaj cię!…
 Okrzyk ten wyrwał mi się, bo w ponownym ukłonie, podeszwa zaczepiła mi się o rurkowane żelazo balkonu, tak że zelówka prawie w zupełności się oderwała.
 — Coś pan mówił?