Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/54

 — Wynośta się, u nas pieniędzy niema… głupi tylko trzyma pieniądze w chałupie w te czasy.
 — My nie chcemy pieniędzy, tylko noclegu.
 — A to se szukajta noclegu we świecie, tu nie oberża!
 — Ależ, mój gospodarzu, dajcie nam gdzie się przespać… może jaka stodoła, albo obórka.
 — Juści, juści, obórka, stodółka… To wejdźcie do drewutni, która jest wedle chałupy.
 — Na prawo, czy na lewo?
 — Na lewo.
 — Psia kość słoniowa, żebyś piekła nie oglądał, że nam taki bydlęcy nocleg przeznaczasz — mruczał Elek, zmierzając ku uchylonym drzwiom jakiejś przybudówki.
 Przy blasku zapałki spostrzegliśmy, że była zupełnie pusta, w kącie leżało tylko kilka kloców drzewa, poza tem nic, nawet garści słomy.
 — Bodaj mu pierzyny robaki stoczyły! — kląłem ze złością.
 — Cicho… otwierają drzwi chaty.
 — Zmiękło w nim serce, ulituje się nad naszemi gnatami.
 — Zawszeć poczciwy ten nasz ludek.
 Kroki zbliżały się do naszych drzwi, ale dziwnie cicho i ostrożnie. Nagle usłyszeliśmy trzask zakładanego skobla, przesunięcie jakiegoś żelaza, a potem zgrzyt klucza.
 — Co to?… Zamknęli nas!