Strona:Maria Konopnicka - Hrabiątko; Jak Suzin zginął.djvu/40

rowany, głowa odkryta, czoło promieniejące w złocistych blaskach zachodu.
 Bezbronny biegł, od lewej ku prawej ścianie boku, gdy wtem huknęła cała salwa strzałów.
 Padł spiorunowany.
 Rzuciliśmy się do niego.
 — ...Nic... Nic... — rzekł z wysiłkiem i zaciął usta boleśnie.
 A po chwili:
 — ...Musiało się stać...
 Ktoś rozerwał na nim koszulę, pas.
 Dwie kule wziął w piersi, a w prawy obojczyk trzecią.
 Chcieliśmy go ruszyć z ziemi — nie dał.
 Tymczasem, na wieść o nieszczęściu, rozpadły się one wrzące kłęby, a kosyniery, nagle ostygłe, otoczyły nas dookoła, ściskając w ręku kosiska, a trzęsącemi usty szepcąc zaklęcia, modlitwy...
 Powiódł po nich Suzin gasnącem wejrzeniem.
 — ...Dzieci moje... — zaczął i urwał, dech tracąc.
 I my dech tracili, patrząc z rozpaczą w to drogie oblicze...
 Nagle błysk życia w niem zaświecił. Suzin podniósł się na łokciu.
 — Zwinąć front! — zaczął silnym głosem. — Posiłki nie przyjdą. Błotami się do Wawra przebierać. Oddam chorągiew... oddziału... panie chorąży... Czarną...
 Umilkł. Głowa opadła mu na ramię.
 Staliśmy pochyleni, tłumiąc łkanie. Wielu płakało głośno.