Strona:Maria Konopnicka - Książka dla Tadzia i Zosi.djvu/108

 Na to ojciec:
 — A to Wisła, największa nasza rzeka. Przypatrz się jej dobrze, chłopcze, żebyś ją zapamiętał.
 Patrzy Franuś, wytrzeszczył oczy — piękna rzeka. Szeroko płynie od brzegu do brzegu, tylko się przelewa. Modre niebo przegląda się w jej białawej wodzie, słońce ją złoci jakby w drobną łuskę, gdzieniegdzie szmatek piany zakręci się i spłynie w wielkim pędzie.
 — A gdzie ta Wisła tak idzie? — pyta Franuś ojca.
 A ojciec mu na to:
 — Do morza idzie, mój chłopcze, do Bałtyku; daleko ztąd, daleko!
 — A zkąd ona tak idzie?
 — Z gór wielkich idzie, co się nazywają Karpaty, z tej ich części, która się nazywa Beskidem zachodnim. Tam się ona urodziła w źródełku leśnem, tam odchowała i ztamtąd idzie. Póki tam jest niedużą, to ją Wisełką zowią; a tu, gdy już urosła, nazywa się Wisłą.