Strona:Maria Konopnicka - Książka dla Tadzia i Zosi.djvu/111

Wszystkie się one do Wisły śpieszą, żeby je tylko zabrała ze sobą do morza.
 — A cóż Wisła na to? Czy jej nie ciężko?
 — Ej nie! Zawszeć to milsza droga w kompanii. Wisła te wszystkie rzeczki przygarnia do siebie, jak matka i tak płyną do samego morza.
 — I nie nudzi się Wiśle po drodze? — pytał jeszcze Franuś.
 — Cóż znowu! Widzi ona przecież góry, lasy, wsie i ogromny kawał kraju. Widzi także mniejsze i większe miasta. Najpierw Kraków, potem Sandomierz, potem Kaźmierz, Warszawę, Włocławek, Wyszogród, Płock, Toruń i nareszcie Gdańsk, już nad morzem, gdzie jej się trzeba rozstać z tą ziemią, przez którą tak długo płynęła.
 — To jej smutno musi być...
 — Czasem smutno, a czasem wesoło. Jak idzie przez takie miejsca, gdzie dzieci wcale jej nie znają i nic o niej nie wiedzą, ani zkąd się wzięła, ani dokąd płynie, to jej zapewne wcale nie wesoło! A coż? To jakby między obcymi wędrować sierocie.