Strona:Maria Konopnicka - Książka dla Tadzia i Zosi.djvu/214

 — E... raz wraz w pole... cóż tam w tem polu ciekawego!...
 — To weź igiełkę i poszyj trochę, albo dla siebie, albo dla laleczki...
 — E... ciągle tam to szycie!
 — No to może dać ci książkę? Tę z obrazkami, od dziadzia? — poczytasz sobie.
 — E... ciągle tam to czytanie...
 — A może chcesz się bawić swojem gospodarstwem? Dam ci trochę migdałów, trochę rodzenków, jabłuszko, ciasteczko, to wyprawisz bal dla siebie i dla Jasia.
 — E... takie tam gospodarstwo!
 — No więc czegóż ty właściwie chcesz, moja Ewuniu?
 — Albo ja wiem?... Mnie się nudzi...
 — Ależ moje dziecko, staraj się czemś zająć, zabawić! Sama sobie i innym staniesz się nieznośną tem ciągłem krzywieniem się i wałęsaniem z kąta w kąt bez żadnego celu. Patrz tylko, jak słońce świeci, jak jaskółeczka zbiera żywność dla swego drobiazgu, jak pszczółki rojem wylatują z ula na kwitnące koniczyny; patrz jak wszystko co żyje krząta się, zabiega i ży-