Strona:Maria Konopnicka - Książka dla Tadzia i Zosi.djvu/76

 — No i cóż więcej? — pytał Józio.
 Marynia pociągnęła Wandzię za fartuszek, — powiedz, żeś się utopiła w Wiśle.
 — Jakże ja powiem, — rzekła Wandzia, kiedy ja się nie utopiłam?
 — Ale to nic nie szkodzi, — przecież to zabawa.
 — A jak ja powiem, że się utopiłam w Wiśle, to mi już orzeszków nie dadzą?
 Ledwo jej tam chłopcy wyperswadowali wreszcie, poczem wzięła Wandzia orzeszki i siadła na swojem miejscu.
 Teraz kolej przyszła na jej braciszka, któremu też Staś było na imię.
 — No i cóż teraz zrobisz, — zapytał go Józio, — kiedy już Żółkiewski zabrany!
 Ale Staś wcale się tem nie stropił.
 — Wielkie rzeczy! — odrzekł spokojnie — niby to już więcej Stanisławów dzielnych nie było.
 — No, ciekawym! — zawołał Józio.
 A Staś tak mówił:
 — Ja nie jestem żaden rycerz, ale mnie wszyscy i tak znają! Jestem Stanisław Ja-