Strona:Maria Konopnicka - Ludzie i rzeczy.djvu/139

Myślałem, że i ten... Rękę tedy do kieszeni wsadzam, a mój chłop stoi, patrzy mi w oczy i uśmiecha się, trochę jakby wzruszony, trochę onieśmielony.
 — Mnie tu do pana... pokazali... — rzecze.
 Nie było to dla mnie żadną niespodzianką. Jak zły grosz, znałem to „pokazywanie” do cudzej kieszeni.
 Dobyłem trochę monety; obiad stygnął, chciałem skończyć. Ale chłop usunął rękę.
 — I... nie! Nie potrza, panie! Ja ino wedle książki... wedle słownika, coby francuski był...
 Spojrzałem bystro.
 — Słownik?... Francuski słownik?
 — A ino...
 — Na cóż to? Dla kogo?
 — Niby dla mnie...
 Spuścił nagle oczy, twarz mu pociemniała, obrócił kapelusz w ręku i dodał ciszej:
 — Bo to ja... proszę łaski pana... po oświatę idę...
 Myślałem, żem się przesłyszał.
 — Po co? — zapytałem, przystępując bliżej.
 — Dyć... po oświatę...
 Podniósł na mnie oczy poważne i żywe. Zdawało mu się widać dziwnem, żem nie zrozumiał odrazu.
 We mnie dziw rósł.
 — Jakto po oświatę? — rzekłem — gdzie?
 — A na zachód...