Strona:Maria Konopnicka - Ludzie i rzeczy.djvu/52

zywać zbyteczny pospiech. Staliby tak do południa może, porozpierani na balaskach i biorący tabakę, ale pan Radca nie lubi przewlekłych posiedzeń.
 — No, moi panowie — odzywa się on głośno. Czy przypatrzyliście się kandydatowi?
 — A cóż mu się tam przypatrywać — odpowiada po małem milczeniu Kissling. Toć my go co dzień widzimy. Stary ledwo dycha, nie uciągnie, nie dźwignie... Jak myślicie, szwagrze, zwrócił się do Faustyna Tröndi — będzie miał z ośmdziesiąt, albo i więcej?
 Stary chrząknął. Ośmdziesiąt dwa skończył, ośmdziesiąt dwa... Ale uśmiecha się tylko i milczy...
 — Ile macie lat, stary? — pyta go Tödi-Mayer.
 Kuntz szybko mruga ku woźnemu okiem, a potem mówi:
 — Siedmdziesiąt i cztery, kochanku! Siedmdziesiąt i cztery!
 — A pokaż-no, stary, zęby? — odzywa się oberżysta z Mainau.
 Kuntz znów rzuca szybkie spojrzenie na woźnego i rozszerzywszy zeschłe wargi, ukazuje wcale jeszcze zdrowe zęby.
 Publika zaczyna się śmiać.
 — Ho! ho! — mówi jeden — a toby i kość ugryzł.
 — Chleba się nie zlęknie! — dodaje drugi.
 Leu-Peter, stolarz, przychyla się ku niemu.
 — A machnij-no, stary, pięścią! Dalej!