Strona:Maria Konopnicka - Ludzie i rzeczy.djvu/53

 Wunderli postępuje krok naprzód, podnosi nieco głowę, prostuje grzbiet i macha kilka razy ręką, której ściśnięta pięść ginie w długim rękawie pożyczonego kubraka. Ręka opada mu za każdym razem, jak złamana gałęź. W stawach słychać trzask przykry.
 — A co? Nie źle macha! — odzywa się ktoś z ławy.
 — Phi!... — dodaje pesymistycznie drugi, wiedząc, że uwagi galeryi nigdy nie są dla interesowanych stracone.
 — A jakże nogi? — pyta znów Tödi-Mayer, który widocznie na Kuntza ma ochotę. — Maszerujno, stary!
 Ale stary miesza się widocznie. Nogi, to właśnie najsłabsza jego strona. Ba! gdyby nie nogi!... I nawet nie tyle nogi, co kolana... Na samą myśl o wyprostowaniu, już mu w nich coś strzyka... Ale Kuntz Wunderli nie zawiedzie gminy. Z najwyższym wysiłkiem unosi jedną stopę i stawia ją natychmiast w tem samem miejscu. Nie... nie... pomylił się. To nie ta! To gorsza! Podnosi tedy drugą, lecz jeszcze szybciej spuszcza ją z głośnem syknieniem. Co u djaska! Czy to nie tamta? Czyżby ta właśnie była gorszą?
 Interesowani marszczą się i milczą. Galerya, która z ławek powstawszy, podeszła do balasków, zaczyna się śmiać głośno.
 — Dalej! Dalej! — wołają. — Maszerować! Maszerować, stary!