Strona:Maria Konopnicka - Ludzie i rzeczy.djvu/59

 — Ale to tam nie Probsta robota, tylko żony! Zona jędza... — odzywa się głos z ławy.
 — Baba z pod ciemnej gwiazdy! — dorzuca ktoś z kąta.
 — Jak było, tak było — mówi Sprüngli — dość, że się stary Hänzli u niego powiesił...
 — Musiało mu być słodko.
 — Jakto? — woła rzeźnik Wettinger. — To ja takiego będę żywił, odziewał, dach mu nad głową dawał, za ten marny grosz z gminy, a do roboty nie będzie mi go wolno napędzić?
 — No tak... Ale zawsze...
 — Moi panowie — przerywa pan Radca — przystępujemy do ukończenia tej sprawy. Czas urzędowych osob jest ograniczony. Pan Sprüngli podał dwieście franków. Kto z panów licytuje in minus?
 Cisza.
 — Kto z panów licytuje? — pyta ponownie pan Radca. Panie Sprüngli, namyślcie się, proszę.
 — Jużem się namyślił. — rzecze Sprüngli. Mniej nie mogę, niźli dwieście franków.
 Pan radca odwraca się od niego.
 — Kto licytuje, panowie? Kto licytuje?
 — Sto ośmdziesiąt pięć wezmę! — Mówi zwolna, cedząc zgłoski, piekarz Lorche. Ale niech przynajmniej tę zimę w ubraniu swojem chodzi. U mnie ciepło.
 Stary Wunderli spogląda po sobie najpierw, potem po sali i nagle drżeć zaczyna. Wydaje