Strona:Maria Konopnicka - Ludzie i rzeczy.djvu/62

zwykle. W ciszy tej słychać ciężkie, do jęku podobne, westchnienie starego Kuntza.
 Pan Radca bystro pogląda po ludziach. Widocznie syn się utrzyma.
 — A więc, moi panowie — zagaja, przemilczawszy nieco — a więc, utrzymuje się ostatnia oferta. — Sto sześćdziesiąt franków! Cieszy mnie, bardzo mnie cieszy.
 Tu urwał. Właściwie, nie wie, co go tu ma cieszyć. Tego, iż cieszy się, że sobie wszyscy raz do licha pójdą, nie może im przecież tak w oczy powiedzieć.
 Ale przemowa ta okazuje się przedwczesną.
 — Sto pięćdziesiąt i pięć! — podbija syna Tödi-Mayer, i ociera czerwoną bawełnicą szerokie, spocone czoło.
 Syn cofa się w milczeniu od balasków i rozdmuchuje przygaszoną fajkę. Ale dziecko, które za rękę trzymał, spostrzega w tej chwili starego:
 — Dziaduś! Dziaduś! — woła cienkim przenikliwym głosikiem.
 Stary wnuka nie widzi, słyszy go tylko; rzewny uśmiech rozszerza jego zwiędłe wargi. Potrząsa radośnie głową i robi ruch taki, jakby brał tabakę. Idzie to jakoś, dzięki Bogu, idzie. Wszystko jeszcze może być dobrze! Wszystko może być dobrze!
 — Sto pięćdziesiąt! — woła syn.
 Ale Tödi-Mayer ustąpić nie myśli. Zaperzył się; był z tych, którzy się rozpalają do każdej