Strona:Maria Konopnicka - Ludzie i rzeczy.djvu/68

roztrząsa, jak stary łachman, przenika go do ostatniej żyłki, do resztki tchu w piersiach.
 — Cofam słowo! — woła wreszcie. Nie mogę brać tak mało!
 — Nie wolno słowa cofać! — rzecze z powagą pan Radca.
 — Jakto nie wolno? Woźny nie przybił jeszcze.
 — Nie przybił! Nie przybił! — potwierdzają głosy z ławy, poczem ucisza się nagle.
 Wszyscy czekają, jaki obrót sprawa weźmie. Pan Radca jest niekontent. Rzuca on na obecnych chmurne spojrzenia z pod oka, marszczy piękne czoło i ciągnie na dół to jednego, to drugiego wąsa.
 — W takich łachmanach nie wezmę dziada i za sto ośmdziesiąt franków! — woła rezolutnie Tödi-Mayer, czując za sobą zgodę całej sali.
 — Jabym nie brał i za dwieście — popiera go kum Spengler.
 — Co to dwieście! To i dwieście dziesięć nie byłoby nadto! — dodaje oberżysta z Manau.
 Stary Wunderli słucha tego i dusza w nim truchleje. Co to będzie? Co to jeszcze z nim będzie? A to może nikt i wziąć nie zechce? A potem, dlaczego tyle aż chcą brać? Dlaczego aż tyle?...
 Wielki niepokój i wielkie zdumienie odbija się w jego nędznej twarzy. Coraz wyżej podnosi brwi siwe, patrząc w ziemię, a głowa