Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/135

 — O! Jak to leci! Jakby dwadzieścia roków nie miał! Jeszcze gdzie karku nadkręci po schodach...
 I wylewała do stągwi wodę, dziwując się głośno:
 — To ci konwie wyszykował! Niechże go! Ledwie od ziemi dźwignę. Takie pełniuśkie, jak oko! Gdzie-by to ta kobieta poradziła tyla wody przydygować od rzeki! I to wam we wszystkiem taki porwany. Ino mu się ta robota w ręcach pali...
 — Ha! — odpowiadała sentymentalnie kucharka. — Za jakim takim płotem, za jakim takim chłopem...
 A Józefowa:
 — Ba! chłop chłopowi nierówny! Daleko szukać takiego, co-by tyla, co mój poradził.
 Innym znów razem zrywała się od rozmowy i chwytając konewki, mówiła:
 — Muszę już bieżeć, bo się mojego boję.
 A kucharka na to:
 — Iii... Co wam ta zrobi takie chuchro...
 — Ale! — odpowiadała, rumieniąc się Józefowa. — Chuchro on tam! Daleko szukać drugiego chłopa, co-by w sobie taką moc miał!
 Mocy tej jednak nigdy jakoś nie mogła