Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/162

 — I... Urządby tam — rozśmiał się mały dependent.
 — Nu, jak nie urząd, to i chwała Bogu! — rzekł Mendel.
 Rozśmiali się obaj. Młody dependent głupkowato, żyd z przymusem widocznym.
 Zły był, że ta rozmowa toczyła się przy dziecku. Spojrzał na chłopca z pod brwi nasuniętych. Malec wlepił w dependenta wielkie swoje oczy i dopiero, kiedy ten za progiem był, spuścił je na karty książki pociemniałe, pałające. Stary Mendel, jakby nie widział tego, zaczął znowu gwizdać. Ale gwizdanie to miało coś w sobie ze świstu przytłoczonej wielkim ciężarem piersi, nuta przycichała, głuchła, zasypiała, aż urwała się zgrzytem czy jękiem.
 Zmierzchało już w izbie, kiedy przez nizkie drzwi wcisnął się gruby zegarmistrz w popielatym haweloku, jakiego stale używał w tej porze.
 — Słyszałeś pan nowinę? — zapytał, siadając na brzegu stołu, przy którym uczył się malec.
 — Nu — odparł Mendel — co mnie po nowinów? Jak ona będzie dobra, to ona i wtedy będzie dobra, kiedy ona nie będzie no-