Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/179

 — Ludzie?...
 I za każdym wymówionym wyrazem pochylał się coraz bardziej naprzód, przysiadał niemal.
 Zegarmistrz patrzył obojętnie, bawiąc się dewizką i kiwając nogą w trzewiku. Uważał jednak, że ta postawa żyda jest wobec niego niewłaściwą i śmieszną.
 — Cóż to pana tak dziwi? — zapytał chłodno.
 Ale stary introligator już się uspokoił. Rozpatrywał się, ręce wparł w biodra, brodę wyrzucił do góry, oczy zmrużył.
 — Pan dobrodziej się myli — rzekł. — Ludzie tego nie powiadają. To powiada wódka, to powiada szynk, to powiada złość i głupota, to powiada zły wiatr, co wieje.
 Wzniósł rękę i machnął nią wzgardliwie.
 — Niech pan dobrodziej śpi spokojnie. I ja będę spokojnie spał, i to dziecko będzie spokojnie spało! Nasze miasto bardzo dużo smutku ma, i bardzo dużo ciemności, i bardzo dużo nieszczęścia, ale na nasze miasto jeszcze to nie przyszło, coby się w niem ludzie gryźli jak psy. O to może pan dobrodziej spokojny być!
 Zacisnął usta i sięgnął z powagą po ciężki