Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/205

miedzy. Ten pół domu, co tu stanie na tych pół fundamentu i pół plac, un, to będzie twój dom i twoich dzieci dom. Ja tak chcę!..
 Podniósł dużą, rudą głowę i zlekka wydął wargi i policzki.
 Chaja padła na ziemię, jakby nieprzytomna, całując nogi i kolana brata. Łzy leciały jak grad po jej wychudłej i zczerniałej twarzy, jęk i śmiech wstrząsał jej piersią, wyschłe ręce ściskały konwulsyjnie wiszące u pustej piersi niemowlę. Była blizką szału. Jej dom! Jej dom! własny dom i męża i dzieci...
 Zerwała się i jak obłąkana, do izby swojej biegła, nie widząc po drodze nikogo.
 Jej dom! jej dom! jej własny, własny dom!
 Froim sapiąc, chodził po placyku do późnej nocy.
 Szła odtąd fabryka z podwójnym pośpiechem. Rudy krawiec co chwila robotę rzucał i poważny, milczący, szedł na placyk, stawał, gładził brodę i patrzył na swój dom, wyrzynjący się smolnym, żółtym zrębem z fundamentów. Z rzemieślnika rósł on tutaj na obywatela miasta.
 Ale kiedy od wracającego ze stepowym wołami Szlejfmana, zażądał Porter swego zarobnego grosza, Szlejfman uroczyście wobec