Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/215

znów na mnie, aż nam ją „handel“ z rąk wyrwał, żebyśmy nie poszarpali.
 — Ale bez poszewki! — odezwała się słabym głosem matka.
 Natychmiast wyrwaliśmy „handlowi“ poduszkę, którą już pod pachą trzymał, i zaczęliśmy z niej poszewkę ściągać.
 Po ściągnięciu wszakże poszewki okazało się, że poduszka w jednym rogu rozpruta, i ze się z niej pierze sypie. Znów tedy „handel“ jedenastu złotych dać nie chciał, tylko dziewięć bez piętnastu groszy.
 Targ w targ, zgodził się z ojcem na całe dwa ruble, żeby mu jeszcze kołdrę naszą dodać.
 Ojciec spojrzał na matkę. Była tak osłabioną i bladą, że wyglądała jak martwa, leżąc na wznak, z głęboko zapadłemi oczami.
 — Anulka?... — szepnął ojciec pytająco.
 Ale matkę chwycił kaszel, więc odpowiedzieć nie mogła.
 — My tam kołdry, proszę ojca, nie chcemy! — krzyknął Felek. — My się tylko o tę kołdrę co noc bić musimy. Niech Wicek powie!...
 — Prawda, proszę ojca! — potwierdzi-