Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/224

 — Owszem, latasz! Sam widziałem, jakeś „kadryla“ jadł...
 — Ja? „kadryla“?... Jak Boga kocham, tak nie jadłem!...
 Tu uderzył się pięścią w piersi, aż echo jękło.
 — No to chuchnij!...
 Nastawił się Felek i chuchnął, aż para poszła. Z próby tej wyszedł z tryumfem. Nic nie zdradzało spożycia „kadryla“, a z głębi zapadłej brzuszyny dobyła się tylko czczość wielka.
 Wszakże przegłosowany Felek nie tracił miny. Pewnego dnia, obchodząc izbę i poglądając po ścianach, wykrzyknął nagle.
 — A rondel, proszę ojca! A moździerz! A żelazko!...
 Struchleliśmy słuchając. Rondel, moździerz i żelazko — to były niemal klejnoty rodzinne. Na półce wprost drzwi ustawione, błyszczały olśniewające, złote prawie. Środkowe miejsce zajmował rondel. Jak zapamiętać mogę, nigdym nie widział, żeby się w tym rondlu co gotowało. Byłoby to profanacyą poprostu. Co sobota wszakże czyściła go matka cegłą lub popiołem, i tak świecący stał z wystawionem na izbę uchem, błyskając w same oczy, gdy się do stancyi wchodziło. Przy nim