Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/236

mionego śmiechu, i dla ulżenia sobie wywinął pysznego kozła.
 Powynosiły się nareszcie żydy, zaduchu w izbie narobiwszy; rondel, żelazko i moździerz stały rzędem przy matce na ławie. Patrzyła na mnie wzrokiem smutnym, zmęczonym, osłupiałym prawie. Ale gdy mróz coraz większy na noc brał, a Piotruś, zwyczajnie bąk niewytrzymały, piszczeć zaczął, że mu zimno, że głodny, kazała mi matka bieżeć do stróżki i zapytać, czy żelazka nie kupi.
 Ale stróżka nie zapomniała widać owej matczynej odmowy. Odęła się też zaraz jak karmelicka bania.
 — Jak będę miała kupować, to se nowe kupię! Co mi tam po starym gracie!
 Kiedym to powtórzył matce, ognie uderzyły na nią.
 — Nie, to nie! — zawołała głosem, drżącym z gniewu. Widzicie ją! Grat!... stary grat!... Jaka pani! Jak pożyczyć, to jej było dobre, a jak kupić, to stary grat! Poczekaj ty flądro... jędzo...
 Zakaszlała się i za piersi chwyciła, ale jej nie było co popić dać, bo ziółka dawno wyszły.
 — A to ci tyjatr!... — szepnął Felek, szczypnąwszy mię do bolącego.