Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/244

karstwo, ogień rozpalił i zrobił herbaty. Długo tej nocy usnąć nie mogłem, a w głowie ciągle mi coś grało to smutno, to wesoło. Śniły mi się też różności do białego rana. A to, że ogród jest w izbie, i że bez na piecu kwitnie, a to że w sieni słowiki śpiewają, a to że na ścianie, tam gdzie dawniej zegar wisiał, teraz stoi srebrny księżyc w pełni...
 Kiedym się obudził, Felek już stał na sienniku i zapinał pasek na opadających go porciętach. Przez otwartą, srodze połataną koszulę sterdzały mu wychudzone żebra, z kołnierza wychylała się szyja cienka jak u wróbla i niezmiernie chude nogi czyniły go znacznie wyższym, niźli był w istocie.
 — Felek! — zawołałem. — Cóżeś ty tak jak tyka przez ten miesiąc urósł?
 — Głupi! — rozśmiał się Felek. — Ja tylko tak się wyciągam, żeby brzuch mniejszy był.
 Wyciągnął się przede mną jak struna.
 — A co? — zapytał.
 — A to wyglądasz, jak śledź marynowany.
 — To dobrze! — zawołał Felek. — Walę na pajaca!
 A kiedym się śmiał.
 — A co? — rzekł — zły chleb, myślisz?
 I trzasnąwszy się rękami po udach, w górę