Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/258

kupnie konia, jak przy żeniaczce: czego nie dopatrzysz okiem, to dopłacisz workiem...
 — Ja ta nie machlerz — rzekł porywczo ojciec, a już mu ręce latać zaczęły. — Ja ta nikogo omachlować nie chcę! Co prawda, powiem, a co nieprawda — nie.
 — A co ona?... ślepa?... — zapytał nagle prostując się pan Łukasz, i rozsunąwszy palcami zmartwiałą powiekę szkapy, z blizka jej w oczy zajrzał.
 Poruszył się Felek, a przestąpiwszy z nogi na nogę szczypnął mnie w słabiznę, tak, żem omal nie wrzasnął.
 — A ślepa — odrzekł na podziw spokojnym głosem ojciec, choć znów mu się wąsy zjeżyły.
 — Na lewe oko ślepa. Takem ją już kupił i taka je. U mnie ta nie oślepła.
 — He! He! He!... — rozśmiał się słodko pan Łukasz i znów do tabaki sięgnął.
 — Tak mi też, kumeńku, mów! Ślepa!... U-u-u... szpetnie ślepa!... U-u-u!...
 Otrząsnął palce i tabakierkę schował.
 — Jak ona ślepa jest — rzekł, pociągając nosem — to znów inszy interes, insze gadanie...
 Po twarzy ojca przeleciał nagły ogień.
 — A cóż tam za insze gadanie ma być? —