Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/308

szeroko otwarte, pełne przerażenia oczy w Łukę wbił, nie pojmując zgoła, dlaczego chłop wszystkiego nie ciska i złodzieja gonić nie leci. Zdawało mu się, że go nie rozumie chyba, nie wierzy mu. Z większą tedy jeszcze siłą grzmotnął się kułakiem w piersi.
 — Porwał gospodarzu!.. Porwał!.. Żebym tak szczęśliwego skonania doczekał, jak złodziej miemiec porwał!..
 Gotlib odwrócił głowę, splunął, i znów się o krok cofnął.
 Na chłopa uderzyły ognie.
 — Co miał porywać, zatracona duszo, co?.. Sam przedałem!
 Otrząsnął się. Frankowi ręka opadła.
 — Głupi! głupi! głupi!.. — wołały dzieci, skacząc koło studni.
 Franek patrzył na chłopa obłędnie, tępo, pomiarkować się zgoła nie mogąc Z ustami otwartemi i wyciągniętą szyją stał przez chwilę niemo, aż zaczął głosem ochrypłym, zmienionym:
 — Wy, gospodarzu?... Wy jemu przedali?.. Wy sami przedali?..
 — Psssia... cie! — zaklął chłop, mocując się z byśkiem.