Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/309

 Franek go znów za rękaw pochwycił. Dyszał ciężko, oczy wysiadły mu na wierzch.
 — Gadajta!.. Gadajta!... Samiśta przedali? Gadajta!..
 Następował na chłopa, targając go za rękaw coraz gwałtowniej.
 — Umykaj, pókim dobry! — huknął Łuka. — A żebyś ty zmarniał! Chorobna duszo... — Zaklął w tejże chwili na wyrywającego się byśka.
 — A dummer Kerl!.. — szepnął wzgardliwie Gotlib i ramionami rzucił.
 — Co to z głupim gadać! — roześmiała się któraś baba. Insze za nią. Każda się teraz wobec Niemca mądrą i polityczną okazać chciała. Nie były zresztą pewne, czy im samym przedawać co nie przyjdzie; ruszały tedy ramionami, poglądając z politowaniem i odwracając głowy.
 W tej chwili wszakże, w narzuconym na ramiona kożuchu i z biczyskiem w ręku, przystąpił Filip Bodniak, szwagier Łuki, który gruntu nie miał, furmanił tylko, i Niemcom, żałującym i czasu, i koni, z Olendrów się najął. Chłop czerwony był jak burak, zsiadły, ospowaty, baranią czapę ze stroikiem z czoła zsunął, bo ze trzy litkupy miał we łbie i ku-